PAR UNÄ VOLTÄ SULÄ, di Giamba Mortarino
Illustrazione di Eugenio Bausola
| PAR UNÄ VOLTÄ SULÄ Int un buf sa squarsciäla nèbiä che d’aftümla brasciä sǜ i risèr quènd che ’l sù agh burä ’doss, a-sclent. Adèss i ragnèr i fön bugiolä.
’Tsadèss l’è tüt un blaghé sensä vargognä: spèräl ad culié e d’anèl curaj d’argent e négär brilantin ad l’imprumèssä buclin lüsent ad or e d’aquä.
Sla spiä d’ogni fil ad pabi agh è na vilötä bièncä pö na gnocä, tücc insèmä, i fön na quartinä cèrä par cunsulé la tèrä stracä.
No jünä precisä a n’afträ; prinà, i végnän mulzin is làssän ciapé dl’arposs. I sméan ramin di pagn dù che la rusà la sügä e la balä al so caplavur;
numà par un mument, par unä voltä sulä.
|
PER UNA VOLTA SOLA In un soffio si squarcia
la nebbia che in autunno abbraccia le risaie quando il sole le si avventa contro, splendente. Adesso le ragnatele fanno capolino.
Subito dopo è tutto un ostentare senza vergogna: riflessi di collane e d’anelli perle d’argento e nere brillantini della promessa (di matrimonio) orecchini luccicanti d’oro e d’acqua.
Sulla spiga di ogni filo di giavone c’è una veletta bianca poi una gran quantità, tutte assieme, fanno una copertina chiara per consolare la terra stanca.
Non una uguale all’altra; brinate, diventano molli si lasciano prendere dal rilassamento. Sembrano i fili del bucato dove la rugiada asciuga e danza il suo capolavoro;
solo per un momento, per una volta sola.
|
